Adam en sonunda dayanamayıp boşanmaya karar verir

Sonra adam, kavgalı olduğu kayın pederine gider. Onlarla da ağlayarak helalle’şir. Adamın h’a’nımı da, kendi kayın validesine gidip aynı biçimde helalle’şir. Artık e’vde her gün cennet hayatı yaşarlar ve birbirlerini hiç üzmezler… Ama adam, h’a’nımına, o zatın, ö’leceğine dair sözünden hiç bahsetmez… Bir ayın dolması için günleri sayar. Günler yaklaştıkça bunun iyiliği artar, g’e’celeri de ibadet eder. Bunun iyiliği artınca h’a’nımının da ve ailelerin de iyiliği artar… Bir ay dolar. Ha bugün ö’leceğim ha yarın… derken, bir türlü ö’lmez! “Kesin bir ay denmedi, bir ay kadar dendi, belki birkaç gün daha var” diye düşünür…Birkaç gün daha bekler, yine ö-lmez. Sonra o zatın yanına gider; “Efendim ben ö-lmedim” der. O zat da; “Ne ö-lmesi?” deyince; “Efendim siz ‘bir ay kadar ö-mrün kaldı’ demiştiniz, o bir ay doldu ancak ben ö-lmedim” der. O zat; “Kardeşim, ben senin ne zaman ö-leceğini bilemem, ancak şunu biliyorum, ö-lüm var, bir gün kuşkusuz ö-leceksin. Ö-lecek adam kavga niza ile hayatını zehretmez. Şu andaki hayatından memnun musun?” der. Adam “Evet hiç tartışmamız olmuyor” der. O zat; Haydi artık böyle devam edin” der… O ailenin iki çocukları olur, gül gibi geçinip giderler… İşte tüm mesele ö-lümü unutmamak. Ö-lümü unutunca ne oluyor, unutmayınca ne oluyor bu açık bir örnek. Bütün sorunlar ölümü unutmaktan, hak ve hukuka riayet etmemekten yani dinimize uymamaktan ileri gelir…