annne

diye öfkelendim.Annem bir şey demedi. Sadece, yaş dolan tek gözüyle bana biraz baktı ve sessizce uzaklaştı, gitti. Dediklerim hakkında bir saniye bile düşünmemiştim, çünkü çok kızmıştım. Onun iç dünyası ise, beni hiç alakadar etmiyordu.Aradan seneler geçti. Tek başıma çok çalıştım, kendime yeter oldum, sonunda İstanbul’a okumaya gittim. İyi bir tahsil yaptım, işe girdim ve bir süre sonra da evlendim. Birikimime borç ekleyerek kendime bir ev aldım. Daha sonra çocuklarım oldu ve hayatımdan memnundum. Beni her zaman utandıran annemi çoktan unutmuştum.Nereden bulmuş, nasıl etmiş bir gün annem bizi ziyarete geldi. Öyle ya, kaç senedir biricik oğlunu görmemişti. Zili çalınca, çocuklarım kapıya koşuştu, karşılarında pejmurde ve tek gözlü bir ihtiyar kadın görünce birden korktular, sonra da güldüler. Bu arada ben de gelmiştim. Çocuklara “Bu gelen yabancı değil, babaanneniz” diyemedim. İçeri girmesine izin verdim lakin tepem de atmıştı. İlk fırsatta ona…İlk fırsatta ona:“Evime böyle acayıp kılıkta gelip çocuklarımı nasıl korkutabilirsin? Buradan uzaklaş, hemen git!” dedim.Bu sert çıkışıma tek gözünden seller gibi yaş akıtan annem, kısık bir sesle “Kusura bakmayın, ben yanlış adrese geldim galiba!” dedi ve çıktı-gitti. Öyle şartlanmıştım ki hiç aldırmıyordum.Aradan yine uzun bir zaman geçmişti. Bir gün memleketten “mezunlar toplantısı” için bir mektup aldım. Karıma “iş seyahatine gidiyorum” diye bahane uydurup doğduğum şehre gittim.Mezunlar toplantısından sonra, birden aklıma düştü. Sadece meraktan eski evime gittim. Eski komşularımıza sorduğumda, “annemin öldüğünü” söylediler.Önce biraz sevinç duyar gibi oldum ama içimde bir burukluk ve sızı hissettim. Ben şaşkınca beklerken, “bana verilsin diye annemin bir mektup bıraktığını” söylediler.