Bu da ne böyle

Sabah namazı vakti. Cemal Hoca minarede ezanını okuyup camiden içeri adımını atarken her zaman ki gibi cemaatin bir kaç kişi olduğunu biliyor. Üç beş ihtiyardan başka kimse gelmez sabah namazına. Fakat o da ne öyle? . Camide hemde en ön safta bir garip kimse oturmaktadır. Tanımadığı bir kimsedir bu. Ama biraz garibine gider. Sonra tüyleri diken diken olur birden. Heyecanlanır yarı korku yarı endişeyle . -Bu da ne böyle? Bu bir kadın? Ağzı bir karış açık,adım atamaz halde bakar o köşeye . Evet yanılmamıştır. Uzun saçlarıyla bir kadın. Başı öne eğik halde cemaatin geleceği yerde oturmaktadır. Rahat mı rahat. Serbest mi serbest. Bir iki adım atacak olur. Sonra bin bir türlü yorum: Sabahın köründe bu kadının bu camide işi ne?Meczup mu yoksa?Biri evinden mi kovdu?Sahipsiz mi? Bir iki adım atar. Cübbesini giyip mihraba geçecektir. Ama beyninde düşünceler cirit atmakta. Az sonra cemaat gelecek. Sonra ne olacak?Acaba gidip sorsam mı kendisine?Ama ne diyeceğim ne soracağım. -ALLAH’ım sen bana sabır ver. Sen bana yardım et. Cübbesini giyip sanki o orada yokmuş gibi mihraba geçer ve başlar KURAN-I KERİM’İ okumaya. Ooohh. Nihayet caminin kapısı hafif bir gıcırtıyla açılmıştır. DEVAMI İÇİN DİĞER SAYFAYA GEÇİNİZ…