Kadıköy çarşıda bir köfteci..

Cumartesi günü Kadıköy çarşıda bir köfteciye gittik.
Masalara birer cam kestirmişler, altında da gelenlere yazdırdıkları notlar.. Kimisi peçeteye yazmış, kimisi bir sinema biletine, işte “Köfteniz çok nefis..” filan gibi şeyler.. Klasik, duvarda ünlülerle çekilmiş fotoğraflar..Sonra gözüme notlardan biri ilişti. “Biz buraya üniversite yıllarında flört ederken gelirdik,şimdi kızımız ve torunumuzla geldik.

Özlediğimiz tat hala burada,ne mutlu” diye yazmış bir çift.

Sağa sola baktım, her yerde 35 senelik lezzet yazıyor. Demek ki atmasyon değil, ne güzel diye düşünürken, kızım, ben de yazacağım diye tutturdu. Hemen ona bir kağıt bulduk buluşturduk, güzel güzel yazdı, hayatımda yediğim en güzel köfte sizinki filan diye.. Hadi dedim, götür kasadaki ablaya ver.Bizimki utana sıkıla kasaya yürüdü. Kızcağız kasadan kalktı, elinden tuttu, bir de yaşlıca garson geldi yanına; bu notu koymak istediğin masayı sen seç dediler. Arka masayı seçti. Camı kaldırıp, notu özenle oraya yerleştirdiler.
Sonra da dedi ki garson :
“ Sen buraya 10 sene sonra , fidan gibi bir genç kız olarak geldiğinde bu notu bıraktığın yerde bulup arkadaşlarına göstereceksin.!”

Bir anda gözlerime yaşlar hücum etti,boğazım düğümlendi, dudaklarım büküldü. Zor tuttum kendimi.
Yahu insan köftecide ağlar mı? Deli derler.. Çatlak derler.Anladım ki, beni en çok boğan , bunaltan şeylerden biri bu ülkede “koyduğumu yerinde bulamamak.”

Ankara’da benim de böyle anılarım olan üç yer vardır.
Biri Kızılay’daki Piknik, diğeri Atatürk Orman Çiftliği’ndeki Merkez Lokantası, ve sonuncusu Tunalı’daki Flamingo.
Biliyor musunuz, üçü de bugün yok. !Sanki onlarla birlikte birileri zihnimden, gönlümden anılarımı çalıyor duygusundayım..

Bugün artık, her gittiğimiz AVM’de bir örnek menüleri olan mekanlarda yemek yemenin pek de bir kıymeti yok benim için..

DEVAMI İÇİN DİĞER SAYFAYA GEÇİNİZ