Taksicinin hikayesi

Ben taksiciyim. Bugün bir müşterimi bıraktım, durağa dönüyorum. Bursa Şevket Yılmaz Hastanesi’nin önünde kucağında a-ğlayan bir bebek, eteğine y-apışmış bir çocuğu da olan ve h-üngür h-üngür ama s-essizce ağlayan bir anne gördüm. Durdum. ‘’Abla yanlış anlamazsan buyur bırakayım’’ dedim. Bak bebek de a-ğlıyor, sende. Param yok ki a-bi dedi. Olsun, bu da benim s-adakam, hayrım olsun. Neyse b-indi. Eşi k-ansermiş, geçen hafta vefat etmiş. Bebek de a-teşlenince 40 dk. yürümüş ve gelmiş hastaneye. Önce ilaçlarını aldık, sonra evine vardık. Çaktırmadan kapı köşesinden baktım, ev p-erişan. Arkadaşıma borcum vardı. Onu ödeyecektim bugün. Bir an nasıl olduysa, elim cebime gitti. Hepsini verdim. Durağa dönerken de Allah büyüktür dedim. Yarım saat geçmedi ki telefonum çaldı. Arayan emlakçı. İnegöl’de babamdan kalma, dağ başında, ama ne yolu var, ne de işe yarar diyorlar bir tarlam vardı. 3 yıl oldu, satılık ama bir kişi sormamıştı. İstanbul’dan birisi çıkmış, kaç para dediysem tamamdır alıyorum diye haber bırakmış. Gel abi bugün satışı yapalım dedi. Ne garip değil mi? Şimdi borcumu da kapattım. Arabanın yenisini de aldım. Ey Allah’ım. Kaç kat fazlasını yarım saatte geri ödedin. Parasız kalınca ne olacak benim halim demiştim. İyi ki sana borç vermişim