BAYAT EKMEK…

On belkide onbir yaşlarındaydım ozamanlar….O sene kış başka bir çetin geçiyordu….Babam öldüğünden beri eve doğru düzgün, odun kömür alamadığımızdan dolayı, evimiz hep buz gibi olurdu….Battaniyelerle ısıtmaya çalışırdı bizi annem…

Sırf evde o soğuğu çekmemek için, gürül gürül sobası yanan, sıcacık sınıfımı bırakıp okuldan eve dönmek istemezdim….Elimizde, avucumuzda pek birşey kalmadığınıda hissetmeye başlamıştım son zamanlarda….Çünkü ne zaman sofra kurulsa annem, bir parça bayat ekmek koyardı önümüze… O soğuk havada kaskatı kesilmiş ekmek boğazımızdan geçmezken, her defasında anneme neden yemediğini sorduğumda,” ben siz gelmeden yedim kuzum-” demesi hala hiç aklımdan çıkmıyor…

O günlerde pek bir halsizleştiğini ve fazlasıyla düşünceli tavırlarını farkedip sorsamda,”sen çocuksun anlamazsın” deyip yanaklarıma öpücük kondurması o buz gibi evde yüreğimi ısıtıverirdi…

Yine bir gün akşam yemeği vakti çok düşünceli görmüştüm annemi….Küçük kardeşim fazlasıyla acıkmış olacakki ağlamaya başlamıştı…Bende karnımın acıktığını söyleyecek oldum, sendeleyerek kalktı oturduğu yerden….Beklememizi söyleyip, sokağa attı kendini. Köyün çamurlu yollarında nereye gideceğine karar veremez halini gördüğümde camdan bakarken, o çocuk aklımla anlam verememiştim…Yarım saat kadar sonra ise elinde yine bir parça bayat ekmekle geldiğinde, yüzümüz düşmüştü…DEVAMI İÇİN DİĞER SAYFAYA GEÇİNİZ…