tam 70 yıl….

1 asırlık, 2 ömre sığan, yokluk içinde geçen yıllarda yaşanan sorunlara rağmen birbirlerinden hiç vazgeçmemişler. Hayattalarken o yılları biz torunlarına hep anlatırlardı. Dile basit; 2 Dünya Sa-vaşı gördüler. Onların zamanlarınde köylerde elektrik yoktu. Sabah ezanı ile uyanıyorlar, gündüz tarlada, gece olunca da gaz lambası ışığında, ip başına ücret alarak tütün diziyorlardı. Zor günler geçirmişler. Şehir merkezine ulaşmak için at arabası ile saatlerce yol katetmeleri gerekiyordu. Daha
sonra biri annem İclal Yayla olmak suretiyle dedemin 3 çocuğu oldu.

Onlar da bu fakirliktan paylarını almış, gençlik yıllarına kadar annelerinin onardığı yamalı elbiselerini giyerlermiş. Aradan geçen yıllar çoğu şeyi değiştirse de, değişmeyen en hoş şey İdris dedemin Mürvet anneanneme olan aşkıydı. Hâlâ ilk günkü kadar taze ve güçlüydü.” Dedesinin anneannesini çok sevdiğini ifade eden Yayla, “Önce Mürvet anneannem amansız bir hastalığa kurban gitti.